The art of being a teacher

Theodora Papadopoulou, PhD

What makes a good teacher?

I am sure that many teachers have spent a lot of time thinking about all the traits that make a teacher an effective one.

Of course, we could mention all the typical characteristics such as being knowledgeable, punctual, enthusiastic, and organized. The truth is that although these characteristics do constitute a good teacher , there are more things that turn a teacher into a mentor and a role model that can influence and shape his/her students’ attitude towards learning.

All people are born with the ability to learn. They are ‘programmed’ to learn. 

The teacher is the one who can make the learning process an unforgettable experience. This can be achieved not only by providing students with hours of lecturing but also by making them interested enough to involve themselves actively in the learning process.

The effective teacher should be able to stimulate students’ brain, to generate questions and turn even a boring subject into a masterpiece that attracts everyone’s attention.

The first thing that a teacher should do is gain his/her students’ trust. He needs to create a secure and friendly environment that welcomes all students, not only the gifted ones. The teacher should be the coach, the friend who is there to help them and provide them with the power of knowledge that helps every individual become successful in his /her life. Under not circumstances should the teacher be an aloof authority figure that only lectures and marks his/her students’ progress. In other words, the teacher should be accessible and willing to spend time knowing his students.

According to Jones (1995), academic achievement and student behaviour are highly influenced by the quality of the teacher and student relationship.

Supportive and caring teachers motivate their students more than traditional ones. In these cases, students feel the need to do their best in order not to let down the teacher who believes in them.

Another important characteristic is politeness. All students should be treated with respect and not be embarrassed in front of their classmates. A teacher should be discreet and accept individual differences. Threats and loud voices do not have a place in a classroom. Screams and tension do not solve any problems. On the contrary, they lead to worse discipline problems.

A teacher should also believe that learning is part of life. A person who has lost interest in learning is certainly a bad role model for his/her students. It is well known that students absorb the apathy when they sense it. It is not strange to see students develop into indifferent people who just happen to be in a classroom if the teacher has stopped being enthusiastic and thrilled with the subjects he/she teaches. The teacher should provide students with new challenges and surprise them with new ideas.

The lesson must not be predictable. Even small changes make the difference.

An effective teacher should set high goals for his/her students. He/She should inspire students to go beyond their comfort levels in learning. He/She should encourage his/her students to gather information, assess and evaluate, assimilate and synthesise.

Another important trait is the ability to use humour in the classroom. Humour is an excellent deterrent and when used appropriately it can solve many discipline problems .Of course, there is a big difference between humour and ridicule. In other words, an effective teacher should have a good sense of humour.

Being a teacher is a very challenging profession. Teachers not only educate young learners but they also set the principles for their future education. A good teacher determines the future attitude of an individual towards learning. This is why the role of the teacher is so important.  A teacher should always set a positive learning environment and advocate goal-directed behaviour by encouraging students to set goals for themselves. He/She should also be willing to listen and understand his/her students’ problems, fears or concerns. Students need to feel valued and respected. The teacher is the one who can make it happen.

Last but not least, a teacher should generate a group learning environment by creating a sense of community .A classroom should be the place where everyone is there to accomplish the same goals and learn from one another. In this way children become less competitive and more cooperative.

The role of the teacher can not be underestimated. It is the teacher’s excitement and guidance that make students willing to set goals and keep trying until they reach them. As I mentioned before, all people are born with the ability to learn. Our world needs educated people who can open new doors to art and science. No door though can open without a key. A teacher is the key that can open new doors to people who have the desire to learn.

Inclusion. A luxury or a necessity?

Theodora Papadopoulou, PhD

Program Manager of Special Education Courses

Lecturer at New York College

theodora.papadopoulou@gmail.com, dpapadopoulou@nyc.gr, 6947809078

  

Throughout the world, educators try to develop positive educational experiences that all children can enjoy and benefit from. This is the basic notion of inclusive education. Inclusive education means enriching and rewarding educational experiences in a school that accepts diversity and finds ways to make all students benefit from the educational system.

The National Centre on Educational Restructuring and Inclusion developed the following definition of inclusive education:

“Providing to all students, including those with significant disabilities, equitable opportunities to receive effective educational services, with the needed supplementary aids and support services, in age appropriate classrooms in their neighbourhood schools, in order to prepare students for productive lives as full members of society.”

Inclusion is about belonging and participating in a diverse society.

Teachers make modifications, adaptations and accommodations to classroom activities, in order to include children with disabilities and other special needs in their classroom and to enhance their participation.

In the last few decades, the view of special education has changed in all societies. Instead of segregating students with special needs in special classes and schools, inclusive education supports the notion that schools should be made to meet the needs of all students. The educational system is responsible for including students with different educational needs in the mainstream schools.  The idea of inclusion seems to be a major challenge in many countries (Flem & Keller, 2000; Haug, 1999; Snyder, 1999; Hughes, Schumm & Vaughn, 1996).

Several laws have been legislated worldwide in order to open doors of public schools to students with special educational needs. The first one was Public Law 94-142, the Education for All the Handicapped Act (1975).

This law features two provisions:

§         All handicapped children should be provided a free appropriate public education

§         This education must take place in the least restrictive environment.

The previous law went through several revisions and in 1990 it was renamed Individuals with Disabilities Education Act (IDEA). The law states that a continuum of placement options be made available to meet the needs of students with special needs. The law requires that:

To the maximum extent appropriate, children with disabilities are educated with children who are not disabled, and that special classes, separate schooling, or other removal of children with disabilities from regular environments occurs only when the nature or severity of disability is such that education in regular classes with the use of supplementary aids and services cannot be attained satisfactory (IDEA, Sec 612 5B).

Teacher’s attitudes towards inclusion vary across the education field. Numerous studies have involved teachers’ attitudes towards inclusion. In some studies the term integration or mainstreaming is used, while in others the term inclusion is preferred. They all seem to refer to a situation in which a class, a school, or an educational system tries to meet the needs of students with different educational needs.

Inclusive education is an ideology that mirrors equality among learners, barrier free participation and integration. The core of this ideology is that each institution must be ready and flexible to change its policies and curriculum in order to accept and absorb students who need different teaching approaches and in some cases appropriate adaptations in order to develop their potentials in the regular classroom. Inclusive environments value the integral right of each individual to share equal educational opportunities that will help them enjoy positive learning experiences.

In an inclusive school environment, all professors are trained in behaviour management techniques and specialized teaching strategies. (Anne-Marie Wright, Sina Abdi-Jama, Susan Colquhoun, Jan Speare, Tracey Partridge, 2006).

Inclusion has become a critical part of a worldwide effort to improve the delivery of services to students with disabilities by focusing on the placement of these students in the general education setting. Educators focus on the strengths of the students, not on their weaknesses, helping them not only to progress but also to boost their self esteem. The educators are trained to be able to successfully solve and bypass any issue that may come up in the classroom. (Gavin Reid, 2005)

Since the federal mandate that all children with disabilities be educated in the least restricted environment, the notion of including students with disabilities in the regular classroom has generated considerable discussion worldwide.  Although the basic belief of the inclusion model originated within the social justice movement (Dunn, 1968; Edmonds, 1979; Lipsky & Gartner, 1987; Villa, Thousand, Meyers, & Nevin, 1996), the actual implementation of educating students with disabilities in the least restrictive environment has received enormous criticism (Coates,1989;Kauffman, 1989; Kauffman, Gerber, & Semmel, 1988; Lieberman, 1985; Manset & Semmel, 1997; Semmel, Abernathy, Butera, & Lesar, 1991). Supporters of inclusion have stated that children with disabilities should be educated in the general education classroom with the provision of supplementary aids and services (Lipsky & Gartner, 1989; Stainback & Stainback, 1984).

It is worth mentioning that although inclusion movements have received positive remarks by educators (Coates, 1989; Kauffman, 1989; Kauffman et al., 1988; Semmel et al., 1991), a lot of effort and serious training can reassure positive results in the general field of school and social inclusion.

That means that in order for inclusion to be effective, the school personnel, both teachers and administrative staff, must be responsive to the demands of educating students with disabilities alongside their non-disabled peers (Garvar-Pinhas & Schmelkin, 1989).

School inclusion is an inseparable part of social inclusion. Learning to accept and appreciate diversity is the first and most important step towards social inclusion.

It has to be pointed out, though, that not all educators and educational systems around the world are in favour of inclusion. As mentioned before, a lot of debates have taken place and a lot of researches have been conducted. It cannot be questioned, though, that in an inclusive setting, all students are benefited by the interaction with both students with and without disabilities (Block, 2000). An inclusive environment benefits all students by providing them (a)  opportunities to learn and practice social skills in more natural environments, (b) giving them opportunities to learn appropriate behaviour, (c) interact with peers who have  disabilities as well as those without ones, (d) participate in age appropriate activities for all students, and (e) develop relationships with others (Block, 2000).

There is a long way to go regarding the placement of all students in a regular classroom with equal learning opportunities. It requires training, knowledge, patience, persistence and a lot of flexibility. As mentioned before, the individual needs of each student with or without disabilities should be highly taken into serious consideration in order to achieve the utmost benefits of an inclusive environment.

Σχολική αποτυχία. Προάγγελος αποτυχημένης σταδιοδρομίας ή αφετηρία επιτυχημένης πορείας στη μάθηση;

Θεοδώρα Παπαδοπούλου, PhD

Στις μέρες μας πολλά παιδιά έρχονται αντιμέτωπα με τη σχολική αποτυχία. Παρά τις όποιες προσπάθειες τους, στο τέλος διαπιστώνουν ότι δεν κατάφεραν να φτάσουν το στόχο τους.

Αυτό σύμφωνα με επιστημονικές έρευνες είναι αποτέλεσμα

1. Έλλειψης κινήτρων

Κάθε άτομο ανάλογα με το περιβάλλον στο οποίο έχει μεγαλώσει αναπτύσσει ένα ισχυρό ή ασθενές κίνητρο επίτευξης. Άτομα τα οποία έχουν μεγαλώσει σε θετικά περιβάλλοντα και έχουν αποκτήσει ευχάριστες εμπειρίες μάθησης, έχουν μια έντονη επιθυμία για μάθηση και εκπλήρωση στόχων. Σε αντίθεση, άτομα που μεγάλωσαν σε αρνητικά περιβάλλοντα δεν έχουν αναπτύξει ισχυρά κίνητρα μάθησης. Αναπτύσσουν μια αρνητική εικόνα για το σχολείο και φυσικά η αυτοεκτίμηση τους είναι χαμηλή.

     2. Έλλειψη δέσμευσης απέναντι σε ένα στόχο.

          Κάθε άτομο οδηγείται στην επιτυχία έχοντας θέσει στόχους και 

          έχοντας δεσμευτεί απέναντι σε αυτούς. Τα παιδιά πρέπει από

          νεαρή ηλικία να μάθουν να κάνουν όνειρα για το μέλλον τους, να

          θέτουν ρεαλιστικούς αλλά ταυτόχρονα και υψηλούς στόχους

          γνωρίζοντας ότι πρέπει να αγωνιστούν για να τους κατορθώσουν.

3. Φτωχή διαχείριση χρόνου.

Ο χρόνος μπορεί να γίνει ο καλύτερος φίλος ενός ανθρώπου εάν  ξέρει να τον διαχειρίζεται. Οι μαθητές παραπονιούνται ότι ο χρόνος δεν είναι ποτέ αρκετός και συνεπώς αδυνατούν να διεκπεραιώσουν τις υποχρεώσεις τους. Χρειάζεται καθοδήγηση, επιμονή και εξάσκηση έτσι ώστε ο χρόνος να γίνει σύμμαχος και βοηθός κάθε παιδιού.  Διαπιστώνοντας τις αιτίες που ροκανίζουν το χρόνο τους ( αναβλητικότητα, αποσπάσεις, πολλές υποχρεώσεις,  έλλειψη οργάνωσης.....), θα είναι σε θέση  να αναθεωρήσουν το ημερήσιο, εβδομαδιαίο και αργότερα μακροχρόνιο πρόγραμμα τους και να διαπιστώσουν ότι υπάρχει αρκετός χρόνος για όλα.

       3. Ο φόβος της αποτυχίας.

           Ο φόβος μήπως αντιμετωπίσουν αποτυχία είναι ένας από τους       

           λόγους που  κάνει τους μαθητές διστακτικούς να καταβάλλουν

            μεγαλύτερη προσπάθεια για την επίτευξη των στόχων τους. Οι

            γονείς και οι καθηγητές οφείλουν να βοηθήσουν τα παιδιά να

           συνειδητοποιήσουν ότι η σχολική αποτυχία δεν είναι ένδειξη της

           αξίας τους ως άτομα γενικότερα. Η αποτυχία είναι ένα κίνητρο

           για αντικειμενική αξιολόγηση των προσπαθειών τους και

           ενδεχομένως αναθεώρηση των προτεραιοτήτων τους. Με άλλα

           λόγια, είναι το εναρκτήριο για νέες προσπάθειες και μεγαλύτερες

           επιτυχίες.   

4. Υπερβολικά μικρή ή υπερβολικά υψηλή εμπιστοσύνη στις

     δυνάμεις τους.   

      Είναι αρκετά σημαντικό ο κάθε άνθρωπος να στέκεται

      αντικειμενικά απέναντι στις επιδόσεις του και να είναι σε θέση να

      κρίνει τον εαυτό του με τον ίδιο τρόπο που θα αξιολογούσε ένα

      άλλο ομόλογό του εάν του είχε ζητηθεί.

      Η υπερβολική εμπιστοσύνη στις ικανότητες τους μπορεί να  

      οδηγήσει πολλούς μαθητές στην εμπειρία της σχολικής

      αποτυχίας. Επιπροσθέτως, εάν ένα άτομο δεν έχει μάθει να είναι

      αντικειμενικός κριτής του εαυτού του, μπορεί εύκολα να

      παρασυρθεί από ένα αποτέλεσμα και να χάσει κάθε επιθυμία για

      όποια νέα προσπάθεια.

5. Ασταθές οικογενειακό περιβάλλον.

Παιδιά που γίνονται  ακούσια μάρτυρες έντονων διαπληκτισμών ανάμεσα στους γονείς τους- που πολλές φορές μπορεί να οδηγήσει σε ακραίες καταστάσεις-,  αδυνατούν να συγκεντρωθούν και να διεκπεραιώσουν τις σχολικές τους υποχρεώσεις. Βιώνουν μόνιμα καταστάσεις έντονου στρές προσπαθώντας να επιβιώσουν μέσα σε ένα εντελώς ανθυγιεινό οικογενειακό περιβάλλον και αδιαφορούν  για το σχολείο.

Φυσικά βιώνουν τη σχολική αποτυχία η οποία προστίθεται στην αποτυχία απόκτησης ευχάριστου οικογενειακού περιβάλλοντος.

6. Υπερβολική εξάρτηση από τρίτους.

Πολλοί γονείς παρασυρόμενοι από το αίσθημα υπερπροστασίας που μπορεί να αισθάνονται για το παιδί τους, επεμβαίνουν έντονα στη σχολική ζωή των παιδιών τους και τα μαθαίνουν να εξαρτώνται από αυτούς για τη μελέτη και τη διεκπεραίωση

     των σχολικών τους υποχρεώσεων. Δεν είναι λίγες οι φορές που

     οι γονείς εκπονούν τις εργασίες των παιδιών τους για να

     διασφαλίσουν καλή βαθμολογία. Φυσικά τέτοιες συμπεριφορές 

     οδηγούν τα παιδιά στη σχολική αποτυχία. Τα παιδιά

     αδυνατούν να αναπτύξουν κίνητρα μάθησης, χάνουν κάθε

     ευκαιρία  αυτονομίας, μαθαίνουν να εξαρτώνται από τρίτους για

     την εκκίνηση και την ολοκλήρωση μιας εργασίας  και φυσικά

     αναπτύσσουν χαμηλό προφίλ και αυτοεκτίμηση.

7. Ανικανότητα αντιμετώπισης περιόδων έντονου στρές.

Πολλά παιδιά ζουν κάτω από αγχωτικές συνθήκες. Η έλλειψη χρόνου λόγω κακού χειρισμού του, η υπερβολική ανάθεση δραστηριοτήτων εκ μέρους των γονέων, οι οποίοι πάντα υποκινούμενοι από καλή πρόθεση, εκθέτουν τα παιδιά σε πολλές δραστηριότητες ταυτόχρονα και οδηγούν τα παιδιά  σε αγχωτικούς ρυθμούς ζωής. Εάν σε αυτή τη κατάσταση προσθέσουμε και τις περιόδους εξετάσεων θα αντιληφθούμε πόσο δύσκολο είναι για τους μαθητές να ανταπεξέλθουν. Αρκετά παιδιά αδυνατούν να ανταπεξέλθουν σε περιόδους εξετάσεων και συνεπώς βιώνουν την αποτυχία των όποιων προσπαθειών τους.      

Γονείς και δάσκαλοι επιθυμούν να οδηγήσουν τα παιδιά στην επιτυχία και να τα εφοδιάσουν με ευχάριστες εμπειρίες μάθησης που θα λειτουργήσουν ως θεμέλια για τη μελλοντική τους εξέλιξη.

Δεν πρέπει να ξεχνάμε όμως ότι η αποτυχία είναι ένα υπαρκτό ενδεχόμενο σε κάθε προσπάθεια. Για αυτό πρέπει να θωρακίζουμε τα παιδιά με αυτοπεποίθηση, κριτική ικανότητα και αντικειμενική αξιολόγηση των προσπαθειών τους. Με αυτό το τρόπο τους διδάσκουμε ότι τα λάθη και οι αποτυχίες μπορούν να είναι εργαλεία που τους βοηθούν να εξελιχθούν και να ωριμάσουν και όχι εχθροί που σαμποτάρουν την εικόνα και την αξία τους ως άτομα.

Σε ένα κόσμο που επιβραβεύει μόνο τις επιτυχίες και σπάνια την προσπάθεια, η πρόκληση για ένα γονέα και δάσκαλο δεν είναι να

προστατέψει ένα μαθητή από την αποτυχία αλλά να τον βοηθήσει να αναπτύξει μια δυνατή και υγιή στάση απέναντι της.